Angst & hoop

Hoe weet je of jij een angststoornis hebt?

Wanneer je zonder dat je het aan voelt komen, je verlamt kun voelen door paniek of angst wat groter is dan je mag verwachten in die specifieke situatie en je hebt daarbij ook nog last van één of meer van onderstaande symptomen? Dan is de kans groot dat je te maken hebt met een angststoornis.

• Je maakt je grote zorgen over relatief kleine dingen
• Je hebt last van paniekaanvallen die je niet voelt aankomen
• Je blijft maar piekeren en kunt je gedachten niet stopzetten
• Tijdens een angst- of paniekaanval heb je last van o.a. zweten, trillen, een versnelde hartslag, hyperventilatie en/of pijn op de borst

Wanneer je angsten je beperken in je doen en laten, doe je er goed aan hulp te zoeken. Je huisarts kan je daarbij helpen. Misschien vind je je angsten nog niet zo heel erg, alleen maar vervelend. Dat kan en wellicht kun je je leven zo inrichten dat je er weinig last van hebt. Maar realiseer je wel dat angsten gemene, gluiperige rotventjes zijn. Ik zie ze voor me als kleine, zwarte mannetjes, die als een soort schaduw overal met je meelopen. En wanneer je ergens over twijfelt of nerveus om bent, zien ze een opening om een nieuwe angst aan te wakkeren, want dat lijkt hun levensdoel. Wat ik probeer te zeggen is dat wanneer je niets met je angst doet, het zich makkelijk en soms onopvallend vermenigvuldigt waardoor er steeds meer situaties zijn waarin je je angstig voelt.

Ik heb na de dood van Arno een aantal angsten ontwikkeld, sommige sluimerden ook al voor zijn dood. Ik begeef me niet gemakkelijk tussen grote groepen mensen (meer), winkelen bijvoorbeeld doe ik nauwelijks en nooit alleen. Bij de tandarts moet ik in een zakje ademen en wanneer mijn spiraaltje moet worden vervangen heb ik een narcose nodig. Niet echt dingen om trots op te zijn, maar het is nu eenmaal hoe het is en ik vind dat er veel meer begrip zou mogen zijn voor angsten, reëel of niet.

Volgens Aristoteles komt elke deugd voort uit twee ondeugden. Twee extremen. Moed zit bijvoorbeeld tussen laf en overmoedig in. Twee uitersten waarbij de gulden middenweg de voorkeur heeft. Zo zie ik hoop ook. Het zit tussen aan de ene kant hoogmoed, een soort arrogantie en aan de andere kant berusting, acceptatie. Uitersten dus.

Hoop zit in het midden, je leunt niet berustend achterover waarbij je ervan uit gaat dat de situatie toch niet zal veranderen maar tegelijkertijd ben je ook niet zo overmoedig dat je denkt dat je met een simpele handeling in staat bent alle problemen in je eentje op te lossen.

Belangrijk bij het voelen van hoop is dat je je goed verdiept in de huidige, actuele situatie en daarbij het probleem eerlijk durft te bekijken. Maar dat is niet voldoende. Hoop is niet alleen een gevoel, hoop vraagt om inspanning. Hoop betekent het probleem onder de loep nemen en daarna met jezelf de verplichting aangaan om op een realistische manier te zoeken naar ruimte voor een positieve verandering. Een verbetering. Niet alles op hoeven of willen lossen, maar streven naar die haalbare verbetering en daar actief je best voor doen.

Dat vraagt moed, maar dat is iets wat iemand met een angststoornis juist bezit. Angst voelen én toch doen. Sociale angsten hebben en toch naar een verjaardag gaan. Straatvrees hebben en toch naar de winkel gaan. Smetvrees hebben en toch een winkelmandje pakken. Niet zonder moeite en niet zonder problemen, maar de angst onder ogen durven zien en jezelf ermee confronteren is iets wat veel mensen met angsten dagelijks doen. Ik probeer elke week mijn straatvrees te verminderen, maar het vervangen van mijn spiraaltje is iets wat altijd met een roesje zal gebeuren. Ik heb geaccepteerd dat dat iets is wat me echt niet zonder lukt. Het maakt mijn leven ook niet onbedoeld ingewikkelder, dus die angst sta ik mezelf toe. Met mijn andere angsten ga ik bijna dagelijks de strijd aan.

Voor zowel angst als hoop geldt: de oplossing zit in jou. Wanneer jij in beweging komt, is er ruimte voor verandering.

Waar heb jij het meest moeite mee, als we het over angsten hebben?