STERFDAG
“De sterfdag van uw man komt er weer aan,” zei de mevrouw van Dela tegen mij in mijn droom. “En het is gebruikelijk dat we dan iets speciaals doen. We bieden u aan de uitvaart nog een keer te doen als eerbetoon aan Arno.”
Ik stond direct in tweestrijd. Een eerbetoon klinkt goed en ik gunde dat Arno. Het zou voor de kinderen misschien wel fijn zijn. Tegelijkertijd was de uitvaart van Arno inmiddels negen jaar geleden en was dat een zeer verdrietige aangelegenheid die ik niet graag wilde herbeleven. Ik wilde het eigenlijk laten waar het nu was: in het verleden.
Maar wat zou dat over mij als weduwe zeggen?
Wat zou dat over mijn liefde voor Arno zeggen?
Hartverwarmend
“Dat vind ik een hartverwarmend idee,” antwoordde ik de dame van Dela dus.
Daarop kreeg ik de taak om de exacte gastenlijst van de uitvaart samen te stellen, zij zouden de mensen op de hoogte brengen. Ik stribbelde tegen, met een aantal mensen heb ik inmiddels geen contact meer en er zijn ook nieuwe, belangrijke mensen aan mijn leven toegevoegd inmiddels. Maar nee, het moest exact dezelfde lijst zijn, anders zou het niet werken. Mensen die niet wilden komen waren vrij om weg te blijven, zo werd me verzekerd.
Ook moest ik de lijst met liedjes opnieuw aanleveren. Dat kon ik gelukkig, die stonden keurig bij elkaar in een mapje. De bloemen wist ik ook nog, ik had een prachtig liggend arrangement besteld in de kleur paars.
Maar de kleding was een probleem. De kinderen waren destijds 14 en 15, die pasten hun kleding sowieso niet meer, maar ik was ondertussen ook zo’n veertig kilo lichter dan toen. Die jurk paste ik dus al lang niet meer en hoewel ik hem een tijdlang nog bewaard had om emotionele redenen, had ik hem uiteindelijk weggedaan.
Dan moest ik maar een paarse jurk gaan zoeken die erop leek, want, zo pleitte de dame van Dela, alles moest zoveel mogelijk gelijk zijn.
Ik vond het allemaal verwarrend. Maar hoe vaker ze het woord eerbetoon zei, hoe minder weerstand ik ten toon durfde te verspreiden. Op zoek naar een paarse jurk dus.
MUZIEK
Op de dag van de eerbetoon-uitvaart zat de zaal vol. Ik herkende veel mensen, maar mistte mijn oom en tante die ondertussen overleden waren. Ik zat wederom met mijn kinderen op het appelgroene bankje, waar ik negen jaar geleden vergezeld werd door mijn destijds beste vriendin en beste vriend. Het voelde leeg zonder hen, maar dat paste ook mooi bij een uitvaart, vond ik.
Ik had mijn speech op papier mee, maar ik wist de tekst volledig uit mijn hoofd. Ik had er graag nog iets aan toegevoegd, maar Dela was heel streng geweest: het moest precies hetzelfde zijn. Daarop vertelde ik opnieuw over de lieve man die Arno geweest was.
De slideshow begon en de foto’s van Arno kwamen weer in beeld.
Alleen… de muziek klopte niet. Nu had Linkin’ Park moeten klinken en het was Elvis die uit de speaker klonk.
Ik sloop zo ongemerkt mogelijk naar de Dela-mevrouw en noemde wat er niet klopte.
Ze keek me verbaasd aan.
“Linkin’ Park draaiden jullie op de uitvaart van Arno,” begon ze.
Ik knikte driftig, zenuwachtig plukkend aan mijn paarse jurk.
“Maar je weet dat Arno al begraven is toch?”
Ik knikte wederom, ja natuurlijk wist ik dat. Ik had gezien hoe ze de kist in het vers gedolven graf lieten zakken. Een beeld wat ik nooit meer van mijn netvlies krijg.
“Maar Roger hield toch veel meer van Elvis dan van Linkin’ Park?”
Paniek
Mijn hart sloeg een slag over. Ik keek naar de mensen in de zaal en herkende opeens vrienden en familie van Roger.Er ging hier iets helemaal mis!
Langzaam draaide ik me om en vervolgens zag ik Roger in de kist liggen.
Mijn lieve, knappe, vriendelijke Roger. Die mijn gebroken hart had gelijmd met oneindig veel geduld en eindeloos veel liefde.
“Ja, we kunnen Arno moeilijk nog een keer begraven,” zei de Dela-trut geïrriteerd.
“Dat snap je zeker zelf toch ook wel?”
Ze keek me aan of ik niet helemaal in orde was.
Dat was ik ook niet. Ik wilde net aan een volstrekt legitieme paniekaanval beginnen toen ik wakker werd.
Badend in het zweet, wangen nat van de tranen.
Er was geen eerbetoon en Roger was niet overleden.
Rouwen
Een glas ijsthee, twee geroosterde boterhammen met flinterdunne achterham en een aflevering van The Big Bang Theory later, klopte mijn hart weer in een acceptabel ritme.
Okay, de sterfdag van Arno nadert weer. En ik had bedacht dat ik daar wel okay mee was. Misschien wel zo okay dat er direct weer een schuldgevoel tussen de kieren door naar binnen sijpelde.
Pfff. Rouwen. Pittig proces wel.
Heb jij wel eens een afscheid meegemaakt en wat heeft de meeste indruk op je gemaakt?
