“Behandel de ander zoals je zelf behandeld wilt worden,” leerde mijn moeder mij vroeger. Het was een les in respect, in rekening houden met anderen. En ik gaf die les weer door aan mijn kinderen. Als ze iets deden wat niet zo aardig was, vroeg ik ze hoe zij het zouden vinden als kindjes zo tegen hen zouden doen. Het zette ze aan het denken, het versterkte hun empathisch vermogen.
Toch bleek het niet altijd zo te werken. Ik was een paar jaar getrouwd toen mijn man een flinke griep kreeg. Ik zal niet zeggen dat het de mannengriep was, maar dat hij zich heel ellendig voelde was duidelijk. En de moeder en liefhebbende echtgenote in mij, zorgde zo goed als ik kon voor hem. Ik kwam boven met een kopje thee en crackertjes, had keelpastilles en koortsverlagende medicijnen, hoestdrank en zakdoekjes mee, er stond voor de zekerheid een emmer naast zijn bed en ik had een karaf met koud water meegenomen. Verder een stapel Suskes en Wiskes, de nieuwe Voetbal International, als bonus had ik ook een Quest meegenomen en de kinderen maakten een mooie tekening. En elke twee uur kwam ik even bij hem kijken en vroeg of ik iets voor hem kon doen. Ik vond mezelf een hele goede partner, ik behandelde hem precies zoals ik zelf graag behandeld wilde worden.
Een paar weken later kreeg ik de griep. Ik zal niet zeggen dat mijn variant erger was, maar ik had hoge koorts en kon niks binnen houden. Ik voelde me vreselijk. Aangezien onze slaapkamer op zolder was hoorde ik maar weinig van het leven wat zich beneden afspeelde en omdat slapen niet goed lukte lag ik de hele dag in bed me ziek te voelen. En mijn man? Die was in de ochtend een keertje langs gekomen en kwam tegen vijven nog eens vragen hoe het ging. En ik was in tranen. Ik had zó goed voor hem gezorgd toen hij ziek was en hij liet mij volledig aan mijn lot over. Hoe kon hij me dat aandoen?
Wat bleek? Hij behandelde mij precies zoals hij zelf behandeld wilde worden. Tijdens zijn griep(je) wilde hij vooral met rust gelaten worden en ik kwam elke twee uur bij hem kijken. Hij werd gek van mij. Dus toen ik ziek werd gunde hij me de rust waar hij zo naar verlangde, denkende dat hij mij daar het grootste plezier mee deed.
De les ‘behandel de ander zoals je zelf behandeld wilt worden’ gaat niet altijd op. Het beste, niet per se het makkelijkste, is bespreekbaar maken wat je graag wilt. Het mag duidelijk zijn dat ik graag verzorgd wil worden als ik ziek ben. Het geeft me het gevoel dat ik er niet alleen voor sta, dat als ik het even niet meer zie zitten, de ander me een zetje de goede richting in geeft. Dat mijn man er anders over denkt wist ik vanaf toen ook. Door het te bespreken liet ik hem voortaan -tegen mijn natuur in- met rust als hij ziek was. En hij kwam vanaf toen elke twee uur bij me kijken. Met thee, crackers, stripboeken en medicijnen. Niet omdat hij dacht dat dat het beste was, maar omdat hij wist dat ik daar behoefte aan had.
Eigenlijk geldt het ook voor andere situaties. Door je in de ander te verplaatsen krijg je een beeld van hoe het kan zijn als je in de schoenen van een ander staat. Maar dat betekent niet dat je ook weet hoe de ander het ervaart. Vraag dus aan die collega die herstellende is van een burn-out hoe je haar het beste kunt helpen, check dus bij je zus die aan een depressie lijdt of dat wat je voor haar wil doen ook zinvol is en bedank je vriendin die jou vroeg of een keertje voor je koken fijn zou zijn.
