Volgende week is het Moederdag. Ik heb (samen met die van Roger) vijf geweldige en inmiddels volwassen kinderen. Moederdag is heel leuk, maar het is geen belangrijke dag voor me. Ik weet dat ze alle vijf van me houden en ik houd ook zielsveel van hen allemaal. Dat is op de tweede zondag van mei niet heel anders dan de rest van het jaar. Toch heeft deze dag wel eens andere gevoelens opgeroepen…
Voor mijn moeder was Moederdag erg belangrijk. Ik vermoed dat dat kwam omdat ze niet erg gelukkig was. Het leven had haar niet gebracht waar ze op hoopte, denk ik. Ik heb geen fijne herinneringen aan de Moederdagen van vroeger. Ik herinner me een keer dat ik een ketting gekocht had, eentje die ze omcirkeld had in de folder van de plaatselijke drogist. Ze wilde de Schildpadkleur, maar die was er niet meer. Daarom nam ik de zwarte, denkende dat die overal wel bij zou passen. Ik weet eigenlijk niet eens wat Schildpadkleur is, maar ik weet wel dat de zwarte niet beviel en ze die woest door de kamer smeet, omdat nooit iemand naar haar luisterde en omdat wat zij wilde blijkbaar niet belangrijk was. Hier zit nog wel een beetje oude pijn, merk ik nu ik dit schrijf.
Toen ik ouder werd hoefde ik het niet in mijn hoofd te halen eerst naar mijn schoonmoeder te gaan bijvoorbeeld, dan was ze oprecht gekwetst. Ach, laten we het erop houden dat ze haar best heeft gedaan, maar het moederschap niet haar grootste talent was. Het is inmiddels 22 jaar geleden dat ze overleed, die pijn voel ik al heel lang niet meer. Maar de herinneringen aan Moederdag zijn nog scherp.
Ervaringen uit het verleden vormen je heden, dat weet iedereen. Zodra ik zelf moeder werd wilde ik geen gekochte cadeautjes. Ik vroeg mijn kinderen me elk jaar een brief te schrijven, dat zijn documentjes die me nog steeds heel dierbaar zijn. Ze mochten knutselen of zingen, niets doen was ook prima, maar niets kopen.
Het resultaat was dat ik een schoenendoos vol brieven heb, een paar keer een zelfgeschreven lied heb gekregen, talloze knutselwerkjes en onvergetelijke zondagen.
En voor nu geldt nog steeds: kun en wil je komen, dan ben je meer dan welkom. Heb je iets anders te doen? Geen probleem. Ik geef wel toe: de eerste keer dat ik een bloemetje kreeg van één van mijn stiefzoons vergeet ik ook nooit meer, ik was tot tranen ontroerd omdat dat bloemetje juist op deze dag, zoveel zei.
Ik heb dus geen speciale gevoelens meer bij Moederdag op dit moment. Mijn kinderen zijn volwassen, mijn moeder leeft niet meer en mijn schoonmoeder is niet alleen een schat, maar ook is ze rondom Moederdag altijd jarig én woont ze in mijn tuin. Ik geniet erg van haar, haar liefde en aanwezigheid. Ze is de moeder die ik nooit gehad heb, dus met haar is het eigenlijk elke dag Moederdag.
Maar ik realiseer me heel goed dat het voor heel veel vrouwen anders is. Ze hebben een stroeve, pijnlijke relatie met hun moeder. Of hun moeder is overleden terwijl de liefde nog zo groots was. En dan heb ik het nog niet eens over de moeders die wel moeder zijn maar waarbij het lot bepaalde dat er geen kindje is om voor te zorgen. En dan al die vrouwen die niets liever willen dan zwanger worden, die in hun hart al jaren moeder zijn maar waarbij de natuur nog niet zo wil meewerken. Waar Moederdag in het leven is geroepen om de liefde voor moeders te vieren, is het voor veel vrouwen alleen maar heel erg pijnlijk en confronterend.
Ken je zo’n lieve moeder die volgende week zondag het liefst over wil slaan? Ik weet zeker dat ze het heel erg zal waarderen als je haar een hart onder de riem wil steken. Een warm appje dat je haar dubbele gevoelens begrijpt, een lief kaartje waardoor ze weet dat je aan haar denkt of… een Troostcadeautje.
Ken je iemand die iets akeligs heeft meegemaakt en nog vol aan het verwerken is? Een lief bedoeld cadeautje dat zegt: ik begrijp je, ik ben er voor je en ik wil je een steuntje in de rug geven… het kan een wereld van verschil uit maken. Het brengt troost, geeft kracht, kan een hart onder de riem betekenen voor jouw dierbare in een moeilijke tijd.
